Ik mag niet klagen over mijn buren. Aan de ene kant een gezellig koppel die zowat in dezelfde levensfase zitten als mijn vrouw en ik (maar met een iets minder groene vingers), aan de andere kant een actieve gepensioneerde vrouw die behoorlijk staat op de netheid van haar huis, tuin, stoep. Ze schuurt bijvoorbeeld elke lente haar terras af met javel, want het moet proper zijn.
Soms heb ik wel eens medelijden met haar. Ze werkt zo hard om alles proper in orde te krijgen, terwijl ze amper de tijd neemt om ervan te genieten. Want wat heb je aan een tuin waar je enkel maar in komt om hem in orde te zetten, maar waar je nooit in gaat zitten en genieten? Op die jaarlijkse tuinfeestjes na (ik ben altijd blij als ik de party tent zie verschijnen in haar tuin, dan weet ik dat er toch genoten gaat worden van dat harde werk!).
Vroeger als Sig!s haar moestuintje wat teveel overwoekerde, kreeg ik binnen de week de vraag of ik het onkruid niet een beetje kon temperen? Het zou haar tuin namelijk kunnen 'besmetten'. Toen we bezoek kregen van een mol, bleek die een lichte voorkeur te hebben voor haar proper onderhouden gazonnetje i.p.v. een iets - euh, natuurlijker - tuintje van ons. Ik kreeg ik zowaar compassie met haar.
Laat het ons even samen vatten, mijn gepensioneerde buurvrouw is een vrouw die graag een beetje bij kletst op straat of over de omheining in de tuin. Maar ze houdt hoegenaamd niet van alles wat eigen is aan 'den buiten'. Marters, egels, mollen, hommels, muizen, ... het is allemaal ongedierte van op dat verdomde stuk braak achter onze tuinen.
Op het moment dat ik besliste om bijen te houden, hield ik het dan ook angstvallig stil voor haar. Pas een paar weken voor het arriveren van mijn volkje in de tuin heb ik haar op de hoogte gebracht. Voor ik het haar vertelde had ik mijn voorzorgen al genomen. Mijn bijen staan opgesteld op 2 meter van de scheidingslijn met mijn buurvrouw, de vliegopening naar het zuid-oosten gericht (toevallig recht op haar tuin). Niet bepaald een goed uitgangspunt om een vertrouwensband met de buurvrouw op te bouwen, vreesde ik.
Net om die reden heb ik op de plaats waar mijn bijenkast staat de open afsluiting vervangen door een 1,5 m hoge schanskorf gevuld met houtschors. Zo worden de bijtjes toch verplicht om over haar te vliegen als ze bijvoorbeeld haar gras af rijdt.
Vandaag staat mijn kastje er ongeveer twee maanden. De buurvrouw heeft al regelmatig haar gras afgereden, net als vandaag. En nog nooit heeft ze geklaagd. Zo vroeg ze eens of mijn bijtjes binnen zaten. Ik heb haar verteld dat ze maar eens mocht komen kijken. Er was nog steeds behoorlijk wat activiteit. Een perfecte kans om nog eens uit te leggen dat bijtjes niet geïnteresseerd zijn in het treiteren van mensen. Ze vliegen steeds recht op hun doel af: de bloemen en planten in de buurt.
Ze vertoont een meer dan verwachte interesse in mijn bijtjes. Haar vriendin heeft zelfs een foto van mij genomen toen ik aan het 'bladeren' was in mijn kast. Ik kan me nu haast niet meer voorstellen dat ik een paar maand geleden schrik had om het haar te vertellen.
Of zou het beloofde potje honing er voor iets tussen zitten?
Soms heb ik wel eens medelijden met haar. Ze werkt zo hard om alles proper in orde te krijgen, terwijl ze amper de tijd neemt om ervan te genieten. Want wat heb je aan een tuin waar je enkel maar in komt om hem in orde te zetten, maar waar je nooit in gaat zitten en genieten? Op die jaarlijkse tuinfeestjes na (ik ben altijd blij als ik de party tent zie verschijnen in haar tuin, dan weet ik dat er toch genoten gaat worden van dat harde werk!).
Vroeger als Sig!s haar moestuintje wat teveel overwoekerde, kreeg ik binnen de week de vraag of ik het onkruid niet een beetje kon temperen? Het zou haar tuin namelijk kunnen 'besmetten'. Toen we bezoek kregen van een mol, bleek die een lichte voorkeur te hebben voor haar proper onderhouden gazonnetje i.p.v. een iets - euh, natuurlijker - tuintje van ons. Ik kreeg ik zowaar compassie met haar.
Laat het ons even samen vatten, mijn gepensioneerde buurvrouw is een vrouw die graag een beetje bij kletst op straat of over de omheining in de tuin. Maar ze houdt hoegenaamd niet van alles wat eigen is aan 'den buiten'. Marters, egels, mollen, hommels, muizen, ... het is allemaal ongedierte van op dat verdomde stuk braak achter onze tuinen.
Op het moment dat ik besliste om bijen te houden, hield ik het dan ook angstvallig stil voor haar. Pas een paar weken voor het arriveren van mijn volkje in de tuin heb ik haar op de hoogte gebracht. Voor ik het haar vertelde had ik mijn voorzorgen al genomen. Mijn bijen staan opgesteld op 2 meter van de scheidingslijn met mijn buurvrouw, de vliegopening naar het zuid-oosten gericht (toevallig recht op haar tuin). Niet bepaald een goed uitgangspunt om een vertrouwensband met de buurvrouw op te bouwen, vreesde ik.
Net om die reden heb ik op de plaats waar mijn bijenkast staat de open afsluiting vervangen door een 1,5 m hoge schanskorf gevuld met houtschors. Zo worden de bijtjes toch verplicht om over haar te vliegen als ze bijvoorbeeld haar gras af rijdt.
Vandaag staat mijn kastje er ongeveer twee maanden. De buurvrouw heeft al regelmatig haar gras afgereden, net als vandaag. En nog nooit heeft ze geklaagd. Zo vroeg ze eens of mijn bijtjes binnen zaten. Ik heb haar verteld dat ze maar eens mocht komen kijken. Er was nog steeds behoorlijk wat activiteit. Een perfecte kans om nog eens uit te leggen dat bijtjes niet geïnteresseerd zijn in het treiteren van mensen. Ze vliegen steeds recht op hun doel af: de bloemen en planten in de buurt.
Ze vertoont een meer dan verwachte interesse in mijn bijtjes. Haar vriendin heeft zelfs een foto van mij genomen toen ik aan het 'bladeren' was in mijn kast. Ik kan me nu haast niet meer voorstellen dat ik een paar maand geleden schrik had om het haar te vertellen.
Of zou het beloofde potje honing er voor iets tussen zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten